Wyświetl większą mapę

Mapa sporządzona w 1963 przez Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie. Kliknij w mapę, aby zobaczyć jej powiększenie w nowym oknie.

Jezioro Ińsko ma powierzchnię 486,6 ha, powierzchnię wysp 22,3 ha. Maksymalna głębokość to 41,7 m zaś głębokość średnia to 12,3 m. Długość jeziora 5400 m, a szerokość 2100 m. Długość linii brzegowej misy 21600 m. wysp 3850 m co daje ogółem 25450m. Jezioro ma objętość 62613,3 tys. m³. Powierzchnia lustra wody, objęta roślinnością, wynosi 47 ha, co stanowi 7,8 % akwenu jeziora, a linia brzegowa jest w 83% zarośnięta roślinnością wynurzoną.

Jezioro jest położone w województwie zachodniopomorskim w gminie Ińsko na terenie Ińskiego Parku Krajobrazowego. Położone jest na Pojezierzu Ińskim wśród bagien, torfowisk i morenowych pagórków. Obszar ten zwany jest Ińskimi Bieszczadami. Uznawane jest ono za najpiękniejsze jezioro Pomorza Zachodniego. Występują tu orły bieliki, orliki krzykliwe, derkacze, puchacze, kanie czarne i rude oraz czarne bociany i żurawie. Jezioro zalicza się do jezior moreny dennej. Jest jeziorem mezotroficznym, w typologii rybackiej zakwalifikowane jest do jezior sielawowych.

Na jeziorze znajdują się trzy wyspy, największa z nich Wyspa Sołtyski jest rezerwatem przyrody. Linia brzegowa jeziora jest dobrze rozwinięta, a jezioro składa się z kilku rynien jeziornych co nadaje mu rzadko spotykanego uroku. Tworzą one podłużne zatoki, zakola, półwyspy i przewężenia  co jeszcze bardziej uatrakcyjnia zalety wzrokowe jeziora. Ma ono dwie duże zatoki Zatokę Miałka i Zatokę Ścienne. Brzegi jeziora porośnięte są lasami iglastymi i liściastymi, utworzone są przez wzgórza morenowe o wysokości nawet 30 m,  co powoduje, że są one wysokie, a miejscami urwiste. Brzegi jeziora porośnięte są oczeretami, spotyka się też miejsca wolne od roślinności wynurzonej. Na piaszczysto żwirowych brzegach spotyka się dość liczne kamienie i głazy. Z jeziora wypływa kanał do jeziora Stubnica (Wisola), który jest błędnie określany jako początek rzeki Iny, prawdziwe jej źródło znajduje się ok.4 km od Ińska koło Gronówka. Miasto Ińsko leży na południowo wschodnim brzegu jeziora. Na północno-wschodnim brzegu jeziora znajduje się rezerwat leśny Kamienna Buczyna. W rezerwacie znajdują się ogromne głazy narzutowe, z których aż osiem przekracza 4m obwodu. Na terenie rezerwatu swe gniazda mają między innymi muchołówka mała (Ficedula parva) i dzięcioł czarny (Dryocopus martius). Z Ińska do Cieszyna przez rezerwat prowadzi znakowany zielony szlak turystyczny.

 Woda w jeziorze ma pierwszą klasę czystości jest zimna i dobrze natleniona. Widoczność sięga w niej nawet 10 m. Rzeźba dna jest niezwykle urozmaicona, znajdują się tu głębokie rynny, wypłycenia i podwodne wyspy. Dno pokryte jest piaskiem, żwirem i kamieniami. W partiach północnych jeziora w wypłaceniach na dnie zalega muł. Na głębokości od 20 do 30 m występują kolonie gąbek. Ciekawostką jest także żyjący tu rzadki w naszym kraju mały raczek Pallasea quadrispinoza.

 Nad brzegiem jeziora znajduje się pole namiotowe, z którego może skorzystać wędkarz zamierzający łowić tu ryby. Można wypożyczyć łódkę, która w wędkowaniu okaże się bardzo pomocna. Jezioro jest jeziorem sielawowym co nie oznacza, że nie złowimy tu innych ryb. Znane jest bowiem ińskie jezioro z bogactwa swej ichtiofauny. Występują tu sporych rozmiarów szczupaki dochodzące wagą nawet do 12 kg, a także okonie ważące do 2 kg, liny ( podobno 5 kilogramowe), węgorze, płocie, leszcze, miętusy, wzdręgi, stynki, ukleje i oczywiście niewędkarska sielawa.

Dojazd do jeziora: od strony zachodniej i wschodniej krajową drogą nr 10 do miejscowości Wielgoszcz, a następnie w kierunku północnym drogą nr 151 do miejscowości Ińsko.

Sprzedaż zezwoleń wędkarskich:
w siedzibie Gospodarstwa Rybackiego w Ińsku, ul. Przybrzeżna 8, 73-140 Ińsko,
tel. (91) 562-30-10 oraz w sklepach wędkarskich w Szczecinie i Stargardzie Szczecińskim.